Het leven van Jan Coevert (1943-2022)
Een halve eeuw lang spande Jan Coevert zich in om het pontje van Ouderkerk aan de Amstel in de vaart te houden. De geboren Ouderkerker was de verbinder van het door de rivier gespleten dorp en de motor achter heel veel dorpsfestiviteiten.
Bevrijdingsdag, Koninginne- en Koningsdag, Jubileum van de voetbalclub: Coevert regelde rommelmarkt, poppenkast en kermis. Hij organiseerde altijd alles, was creatief én voortvarend. Zijn beste eigenschap was dat hij het mensen zo wist te vragen dat ze geen nee konden zeggen. Zo wierf deze grote, vriendelijke vent ook een leger aan donateurs en vrijwilligers voor de stichting Vrienden van het Pontje. De vervelende klussen aan het pontje deed hij vaak eigenhandig.
Zestig man zijn beschikbaar om de kabelklospontveer op zomerdagen te laten varen, in ploegen van 4: de lierbediener die een kabel in het water laat zakken en weer opdraait, de loods die met zijn rode vlag andere schippers waarschuwt voor de oversteek en twee personen die met klossen het veer naar de overkant trekken.
Het pontje is lang een begrip voor Ouderkerkers die vroeger winkelde op de Amstelzijde. Nadat de lange brug is verwijderd in 1939, kwam er een pontje. De pontbaas werd ziek in 1972 en het pontje kwam bij de gemeente te liggen.
Zijn liefde voor het pontje ontstond in zijn jongensjaren. Hij durfde niet langs de kar van de schillenboer Janus van Eijk, omdat hij bang was voor het paard. Als smidszoon was hij weleens onzacht in aanraking gekomen met die onberekenbare hoefdieren. Op weg naar school maakte hij liever de omweg met het pontje, dan over de brug dan langs Janus te moeten. Jan Coevert was verknocht aan de pont, hij noemde het zijn ‘vriend’ en als smid kon hij het brok ‘oud ijzer’ ook zeker waarderen.
Dochter Sabina van Holsteijn-Coevert weet nog goed dat haar vader in 1980 de pont weer in de vaart legde en zij met haar broers jarenlang Koninginnedag mee hielpen op de pont.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan… Sabina neemt de voorzittershamer van de door haar vader opgerichte stichting over. Volgens haar hoort het pontje gewoon bij de familie, zij is er bijvoorbeeld op getrouwd. En de pont is naar hem vernoemd, maar dat had van hem niet gehoeven. Hij vond het wel een hele eer. Haar vader genoot altijd van de praatjes met de passagiers, mensen die de tijd namen voor de schoonheid van de rivier, haastige types nemen de brug wel.
Ziekte van de veerman werd in 1972 bijna de ondergang voor de veerverbinding. De Pont lag op de gemeentewerf en werd daar niet meer onderhouden (verwaarloosd). Dat kon Jan met zijn constructiebedrijf natuurlijk niet verkroppen. Hij restaureerde de platte schuit en in 1995 richtte hij de Stichting Vrienden van het Pontje op om in een mum van tijd, genoeg geld in te zamelen om de remmingswerken en de meerpalen, te herstellen.
De korte vaartocht over de lieflijke Amstel wordt in een dorpslied bezongen als “De mooiste minuut van Ouderkerk”. En natuurlijk stond de kist van Jan Coevert op de pont bij zijn uitvaart. Heen en weer en heen en weer, van de ene oever naar de andere, net zo lang tot al zijn vrijwilligers naast hem hadden gestaan. Zo vertrok de drijvende kracht van het dorp naar gene zijde.
29 maart 2022 – de Telegraaf
